سفرنامه نپال-قسمت اول

بالاخره بعد از مطالعه در مورد چند کشور و مشورت با اهل فن تصمیم بر آن شد که نپال را برای یک سفر یازده روزه انتخاب کنم. کشوری که خیلی‌ها در ایران حتی نمی‌دانند کجاست! کشوری زیبا، فقیر و مردمی ساده و دوست داشتنی و بسیار مهربان. انتخابی خوب برای سفری ارزان!

در ابتدا تصمیم گرفتم که از تور برای مسافرت استفاده کنم و بعد هم تصمیمم عوض شد که به تنهایی مسافرت کنم و باز پس از صحبت با تور لیدر و آشنایی با اعضای گروه و اینکه گروه با احتساب تورلیدر شامل ۵ نفر می‌شد باز دوباره تصمیم گرفتم که با حفظ درجه آزادی خود، از تور برای مسافرت استفاده کنم. به هر حال من فکر می‌کنم که پیش از مسافرت به هر کشور چه تنها و با خانواده و یا دوستان و چه در چارچوب یک تور گروهی، مطالعه در مورد آن کشور ضروری می‌باشد که بهترین مرجع برای این مطالعه کتاب و سایت www.lonelyplanet.com  و سایت ارزشمند www.tripadvisor.com   و برای انتخاب هتل www.booking.com می‌باشد.  البته کتاب Lonely Planet هم به صورت چاپی و هم به صورت PDF قابل دستیابی است که با توجه به پارامتر هزینه ، دانلود آن از سایت‌هایی مانند ۴shared  و … توصیه می‌شود. من Lonely Planet  نپال ۲۰۰۹ را دانلود کرده‌ام و افرادی که تمایل دارند می‌توانند در بخش نظرات، درخواست خود را برای دریافت کتاب اعلام کنند تا فایل کتاب برایشان ارسال شود.

پیش از مسافرت در سایت‌ها و وبلاگ‌های فارسی هم کمی به دنبال سفرنامه و نکات سفر به نپال گشتم که بهترین آن را می‌توان در سایت خانم نکیسا نورایی پیدا کرد. (البته یافته‌های من با ایشان در برخی موارد مغایرت دارد و به نظر من نپال به این کثیفی هم که ایشان می فرمایند نيست)

هم‌چنین بدنیست که سری هم به سایت‌های وزارت امورخارجه کشورهای مختلف زد تا در مورد نکات امنیتی و بهداشتی سفر به نپال و یا هر کشور دیگر ملاحظات لازم را دریافت کرد. خب این‌همه مرجع برای یک مسافرت هم زمان‌بر است و هم گاهی گیج‌کننده! در استفاده از سایت‌ها و کتاب‌ها در مورد یک‌کشور باید موارد زیر را در نظر داشت.

1. هیچ قطعیتی در نظرات این کتاب‌ها و سایت‌ها وجود ندارد. به عنوان مثال هتلی که در TripAdvisor به عنوان بهترین معرفی شده بود، به هیچ وجه شایسته عنوان بهترین نبود. همان‌گونه که ما هتلی را انتخاب کردیم که در TripAdvisor رتبه خوبی نداشت، ولی به تازگی کار تعمیرات انجام داده بود و بسیار شیک و تمیز بود.
2. سایت وزارت امورخارجه کشورهای غربی در مورد شرایط بهداشتی بسیار سخت‌گیرانه می‌نویسند. مثلا در مورد سفر به نپال ۶ یا ۷ نوع واکسن توصیه شده بود که من ابتدا به دلیل عدم واکسیناسیون در مقابل آن‌ها اصلا حس خوبی نداشتم، بعد که در مورد سفر به تهران هم دیدم که شرایط سخت‌گیرانه‌تری مطرح شده، متوجه شدم که این‌ها گویا به جز قلب واشنگتن همه جای دنیا را کثیف و غیربهداشتی و غیرقابل زندگی می‌دانند!
3. اگر در مورد هتل یا جاذبه توریستی خاصی شک دارید، از چند مرجع استفاده کنید و اکتفا به یک سایت اصلن کافی نمی‌باشد.

نپال در بخش شمالی دارای آب و هوای معتدل نسبتن سرد و در بخش جنوبی دارای آب و هوای تا حدودی گرم در فروردین ماه‌ می‌باشد. پس بنابراین همان‌گونه که لباس گرم برای مسافرت در این فصل لازم است. داشتن لباس سبک هم به یقین به کار می‌آید. باید گفت که در بخش جنوبی این کشور مقادیر زیادی پشه وجود دارد که داشتن لباس آستین بلند و کرم ضد حشرات در آن مناطق از ضروریات می‌باشد. البته اگر قصد ندارید که از ایران کوله خود را سنگین کنید، همه این موارد در نپال هم با همین هزینه ایران قابل خریداری است.

به هر ترتیب باید توجه داشت که سفر به نپال از نوعی که من انجام دادم و مورد توصیه عقلای قوم هم می‌باشد، سفر طبیعت‌گردی محسوب می‌شود که تهیه اقلام لازم برای این‌گونه سفرها (از قبیل دارو و کمک‌های اولیه، میوه خشک و …) ضروری می‌باشد. بستگی به میزان استقرار در طبیعت ممکن است به تجهیزات کوه‌نوردی هم احتیاج پیدا کنید که مورد نیاز ما واقع نشد و همه آن‌ها از مغازه‌های نپال هم قابل خرید خواهد بود و بی‌خود و بی‌جهت نباید بار خود را سنگین کرد.

هم‌چنین با توجه به اینکه در بیشتر مناطق این کشور بیش از نصف روز برق وجود ندارد، همراه داشتن چراغ قوه بسیار مفید خواهد بود.

به‌ترین زمان برای مسافرت به نپال از اوایل پاییز تا اواسط بهار می‌باشد و در فاصله بین اواسط بهار تا اوایل پاییز مسافرت به این کشور به دلیل وجود بارندگی‌های بسیار و خطر رانش زمین در جاده‌ها و کوه‌ها مورد توصیه نمی‌باشد.

نکته دیگری که باید مورد سفر نپال بگویم این است که این سفر جای به همراه داشتن بچه زیر ۱۶-۱۷ سال نیست و به نوعی حتی یک سفر مجردی بیشتر به کار می آید. چرا که در این سفر شما حداقل زمان ممکن را در شهرها به سر خواهید برد و بیشتر وقت در حال کوهپیمایی (سبک) و یا پارو زدن در رودخانه و یا سوار در پشت جیپ و فیل و … خواهید بود و جمع و جور کردن بچه در این سفر غیر ممکن است.

برای سفر به نپال پرواز مستقیم  از تهران وجود ندارد و به دو روش سفر به این کشور ممکن است. روش اول برای عزیمت به نپال به روش زمینی از طریق مرز هند و نپال می‌باشد. بدین صورت که پس از پرواز به هند، می‌توان با استفاده از اتوبوس‌های محلی هندی به همراه بز و مرغ و خروس و مردم محلی به نپال عزیمت کنید. من افراد زیادی را دیدم که به این روش به نپال آمده بودند و انصافن هم محل خوبی برای آشنایی با فرهنگ مردم است.

روش دوم از راه یکی از کشورهای جنوب خلیج فارس و یا هند و به وسیله یکی از هواپیمایی‌های آن‌ها می‌باشد که من برای این سفر از پرواز تهران-دوحه-کاتماندو قطرایرویز استفاده کردم. هزینه پرواز غیرمستقیم تهران-کاتماندو در ارزان‌ترین شرایط حدود یک میلیون تومان است. قطرایرویز هر روز سه پرواز به کاتماندو دارد که بیشتر برای جابجایی کارگران نپالی مشغول در کشورهای عربی پیش‌بینی شده است. گرچه وقتی که در هواپیمای دوحه-کاتماندو می‌نشینید متوجه می‌شوید که این کشور بسیار مورد توجه توریست‌های اروپایی قرار دارد و تعداد زیادی از برادران وخواهران! اجنبی در آن هواپیما قابل مشاهده هستند. نکته جالب برای من این بود که کیفیت هواپیما و غذا در پرواز تهران –دوحه به‌تر از پرواز دوحه-کاتماندو بود.  مدت زمان تقریبی سفر به این روش با احتساب توقف در دوحه حدود ۱۱ ساعت می‌باشد. در زمانی که فاصله بین دو پرواز بیش از سه ساعت باشد شما می‌توانید با به همراه داشتن کارت‌های پرواز از یک وعده غذای رایگان در فرودگاه میانه راه استفاده کنید ولی به خاطر داشته باشید که صندوق‌دار کم حوصله‌تر از آن‌است که ساعت پرواز شما را چک کند و ما با اینکه فقط یک ساعت و نیم فاصله بین دو پروازمان بود، از این امکان استفاده کردیم و در فرودگاه دوحه یک خوراک سمبوسه خیلی خوشمزه و مجانی را بدست آوردیم. در فرودگاه دوحه قطر اینترنت رایگان و بدون فیل..تر وجود دارد که برایم خیلی جالب بود! Facebook را بدون دغدغه بازکردم و مطلبی کوتاه نوشتم. لذت بخش بود!

به هر ترتیب پس از تحمل یک شب نخوابی در فرودگاه امام و چرت زدن در هواپیما، حدود ساعت ۵:۳۰ به وقت محلی وارد فرودگاه تریبهووان  کاتماندو می‌شوید. وقتی از پنجره هواپیما به بیرون نگاه می‌کنید، اولین دلهره‌های سفر به این کشور فقیر نمایان می‌شود، خانه‌های اطراف بسیار ساده و فقیرانه هستند. فرودگاه بیشتر به یکی از فرودگاه‌های درجه سه شهرهای کوچک کشور شباهت دارد. در اولین قدم شما مجبور به اخذ ویزای نپال در فرودگاه کاتماندو هستید. به همین جهت به همراه داشتن دو قطعه عکس سه در چهار لازم است. اگر عکس به همراه ندارید، نگران نباشید، چون در همان فرودگاه باجه عکاسی وجود دارد. البته من عکس به همراه داشتم. همچنین فرم اخذ ویزا هم در فرودگاه وجود دارد و هم می توانید جهت صرفه جویی در وقت آن را از مهماندار هواپیما درخواست کنید و آنجا پر نمایید. ما با توجه به زمان سفر ویزای ۱۵ روزه گرفتیم که هزینه آن ۲۵ دلار است، می‌توان ویزا با مدت بیشتری نیز تهیه نمود که هزینه آن هم بیشتر خواهد بود. همه مراحل اخذ ویزا به صورت دستی و بدون استفاده از کامپیوتر صورت می‌گیرد، کارمندان لباس رسمی به همراه کلاه نپالی سیاه رنگ پوشیده‌اند. برخورد کارمندان فرودگاه خوب و برخورد پلیس بسیار خوب، اطمینان بخش و همراه با لبخند است. پس از دریافت کوله‌ها متوجه شدیم که کوله بعضی از اعضای گروه قبلا (در فرودگاه دوحه و یا کاتماندو) باز شده است و یک دستگاه موبایل و یک عدد زیرشلواری به سرقت رفته است. پس توصیه می‌شود که وسایل ضروری و مهم را همیشه در کیف و کوله دستی همراه، حمل کنید تا مورد دستبرد قرار نگیرد.

در هنگام خروج از فرودگاه چند مغازه وجود دارد که یکی از آن‌ها سیم‌کارت می‌فروشد. در نپال دو اپراتور تلفن همراه وجود دارد که به نظر می‌رسد Nepal Telecom دولتی باشد (چیزی شبیه همراه اول خود ما) و دیگری (Ncell) که به نظر خصوصی می‌آید. بر اساس تجربه‌های بعدی دریافتم که تهیه کارت شارژ Ncell به مراتب راحت‌تر از Nepal Telecom می‌باشد. با شارژ ۵۰۰ روپیه نپالی (هر روپیه نپالی حدود ۲۵ تومان ایران است) می‌شود حدود ۴ دقیقه با ایران صحبت کرد. من با توجه به تجربه فرودگاه‌های ایران و قیمت‌های سوبله و چوبله از خرید در فرودگاه خودداری کردم و حتی قیمت هم نکردم، به هر حال قیمت یک سیم کارت Ncell  در نپال حدود ۳۵۰ روپیه نپالی است. برای تبدیل دلار به روپیه هم در فرودگاه باجه وجود دارد که به نظرم نباید زیاد عجله کرد. فرصت زیادی برای تبدیل پول وجود دارد و در نواحی توریستی ده‌ها مغازه برای تبدیل ارز وجود دارد. نکته مهم در نپال این است که همه چیز قابل چانه زنی است. از قیمت سیم‌کارت گرفته و حتی تبدیل ارز. پس هیچ‌گاه به اولین قیمتی که به شما ارائه می‌شود اعتماد نکنید.

پس از دور زدن! تشریفات گمرکی، به ناحیه بیرون فرودگاه رسیدیم. جمعیت فراوانی بیرون فرودگاه ایستاده‌اند و هر یک، تابلوی یک اسم را به همراه دارند. اکثریت هتل‌های نپال در صورتی که از قبل رزرو شده باشند سرویس مجانی حمل و نقل از فرودگاه را هم به شما ارائه می‌کنند. رزرو عمده هتل‌ها، به خصوص هتل‌های گروه متوسط به وسیله چند ایمیل ساده صورت می‌گیرد و نیازی به کارت اعتباری و  سایت‌های معتبر Booking نیست. تقریبن همه هتل‌های کاتماندو دارای وب‌سایت هستند و قیمت‌های خود را در آن درج کرده‌اند. این قیمت‌ها در اولین ایمیل در صورت درخواست شما حداقل دارای سی درصد تخفیف هستند. در مراحل بعدی هم می‌توان باز چانه زد و تخفیف گرفت. ما هتل Blue Horizon  را  از قبل برای اقامت انتخاب کرده بودیم. این هتل تقریبا در حد متوسط می‌باشد و یک اتاق استاندارد بدون کولر گازی و یخچال (نیازی به هیچ کدام در این فصل نبود) را می‌شود با کمی چانه زنی در حدود شبی ده دلار کرایه کرد. گرچه اتاق‌های بهتر تا حدود شبی ۲۵ دلار قابل کرایه است. در بیرون فرودگاه تابلوی Mr Majeed توجهم را جلب کرد و با خوشحالی خودم را به مرد تابلو به دست معرفی کردم. به جای بنزی که عکس آن در وب‌سایت هتل درج شده است، یک ون سوزوکی نسبتا اوراق به سراغ ما آمده بود! کلا در نپال درصد عمده‌ای از ماشین‌ها را انواع سوزوکی ساخت هند و یا تاتای هندی تشکیل می‌دهد. به هر حال پس از جابجایی چمدان‌ها که همه آن را راننده با رضایت تمام انجام می‌دهد، سوار ماشین شدیم و به راه افتادیم. اولین خیابان شوکه کننده بود. کثیف، شلوغ و پر از دود و سر و صدا. راننده ماشین به فاصله هر ۱۰ ثانیه یک‌بار بوق می‌زد و دیگران را از وجود ماشین آگاه می‌کرد.  در نپال بوق به علاوه کلاج و دنده و ترمز و گاز، یکی از ضروریات هر ماشین محسوب می‌شود. ممکن است یک ماشین حتی بدون ترمز به راه بیفتد، ولی بدون بوق هرگز

سفرنامه نپال- قسمت دوم